ESKİDEN AYIP DENEN BİR ŞEY VARDI
Artık ne ayıp kaldı, ne erdem, ne şeref, ne de empati… Oturduğumuz apartmandaki komşularımızdan market kasasında sıra bekleyenlere, minibüs şoföründen yayalara, doktorundan bakkalına kadar kimsede kalmadı. Yakında çekirdek aile olarak dağ başında bir eve yerleşecek olmaktan korkuyorum, dağ başındaki yalnızlık bile sokaktaki kalabalık kadar tehlikeli ya da rahatsız edici gelmiyor.
Eminim hepiniz yaşıyorsunuz ama ben yine de hayatımdan birkaç örnek vererek içimi dökmek istiyorum.
Geçtiğimiz yaz iki aylığına Kaş’ta ev kiralamıştık. Arkadaşlarımızdan bir çifti de bir haftalığına evimize davet ettik. Tamam, bu insanları senelerdir tanımıyorduk, kız tarafı biraz arıza, erkek tarafı da biraz pısırık görünüyordu ama ne olabilirdi ki? Tatilde olacaktık zaten; iş güç, sorumluluk, zorunluluk yok, ne arızası çıkabilirdi ki? Gelecekleri sabah erken kalkıp balkona güzel bir kahvaltı sofrası hazırladım. Yataklarına temiz nevresim serdim, banyo havlusu çıkardım, vs ve heyecanla beklemeye başladık. Ve geldiler (bela geliyorum demez ama bu seferki demişti ve ben yine de uyanmamıştım)!
Arıza ilk günden başladı ama fazla önemsemedim. 3. günün sabahında paranoya artmaya başladı. Ulen ben 2 gündür kahvaltı hazırlayıp kaldırıyorum, bu hatun da paso “Ay çok zahmeeeet olduuuu” şeklinde kıçını serip oturuyor. En iyisi geç kalkayım da bakalım ne yapacak dedim. Paranoyalarımı boşa çıkararak hatun kahvaltıyı hazırladı ve ben her zamanki yufka yürekliliğimle fesatlık ettiğimi düşündüm. Ama masaya oturur oturmaz kafamdan aşağı kaynar sular döküldü! Demez mi “Bugün kaç günden sonra artık mükellef bir kahvaltı edelim dedim”... Ya malzemeler benim kahvaltıyla aynı, tek fark domatesle salatalığın üzerine nane serpilmiş olması! Sonra da dönüp “Assskııım şu zeytin bitince doğru düzgün bir zeytin alalım buraya” dedi.
Hiç düşündünüz mü annelerimizin, anneannelerimizin zamanında bir akraban, tanıdığın senin evine gelecek ve “Hulusi Bey, bu peynir dötüme benziyor, yarın Ezine alalım” gibi bir laf edecek? Mümkün değil! Neden? Çünkü o zamanlar ayıp denen bir şey vardı…
Geçelim daha yakın zamandan bir örneğeJ Son birkaç haftadır Dukan diyetinin de etkisiyle sinir katsayımın yüksek olduğunun farkındayım. Hele bir de muayyen gün öncesine denk gelmişse o gün yanıma yaklaşmamanızda fayda var ama inanın başıma gelenlerde bunların taş çatlasa % 20 etkisi vardır.
Üst katımızda oturan öküz ailesi, extra-terrestrial (dünya dışı varlık) çocuk bakıcıları ve Chucky (çocukları) her zaman gürültücü bir topluluk olmasına karşın son haftalarda adeta yukarıda bir sirk, demirci atölyesi ya da işkence odası varmış gibi sesler çıkarmaya başladı. Örnek vermek gerekirse, sabah yatağınızdan “ananı…” diyerek zıplayarak uyanmanızı sağlayan tangır veya çıtonk sesleri, gün içinde (sanırım temizlik esnasında ve bu temizlik her gün yapılıyor) mermer zeminde zincir sürmeye benzer sesler (zincirin ucunda bir topuz olma ihtimali yüksek) ya da üst katımıza King Kong veya Hulk taşınmış olmalı dedirtecek zonk zonk sesi çıkaran adımlar… Çok samimi söylüyorum, ben gerçekten yukarıda neler olduğunu merak ediyorum, hala çözebilmiş değilim.
1 hafta, 2 hafta, 3, 4, 5 derken bendeki sinir olgunluk düzeyine erişti. Ama son birkaç senede öfkesini kontrol etmeyi öğrenmiş bir insanın gururuyla (eskiden her tür gergin ortamda ilgili kişinin annesine övgülerle söze başlardım, hatta bu yüzden trafikte pataklandığım bile oldu ve doğal olarak bana ders oldu) yukarı çıkıp sakin sakin konuşmaya karar verdim. Kapıyı E.T. açtı, dedim durum budur. Siz farkında olmayabilirsiniz ama aşağıya çok ses geliyor, biraz dikkatli olursanız sevinirim, yarışmacı arkadaşlarıma başarılar dilerim, vs. E.T. kayda değer bir saygısızlıkta bulunmadı ama açıkçası iplemedi de. Hatta hemen hemen her yurdum insanının yapacağı gibi çocuk kozunu oynadı. Biliyorsunuz, çocuğunuz varsa size her şey mubahtır. Çevrenize verdiğiniz rahatsızlığın hiçbir önemi yoktur çünkü bütün çocuklar melektir ve siz çocuk gürültüsünden rahatsız olursanız, sizde bir gariplik vardır. Çocuğa asla “sus, yapma, elleme” gibi uyarılarda bulunulmaz çünkü o çocuktur yapar, eder, kırar, *ıçar; normaldir.
Sükûnetimi korumuş olmamın verdiği gururla aşağı indim. Ama nafile! Sanki o an hiç yaşanmamış gibi gürültü kaldığı yerden devam etti. Ertesi gün tekrar çıktım ve ertesi gün ve yine ertesi gün. Hepsi de küfürsüz, sesin asla yükseltilmediği uyarılar niteliğindeydi (son gün psikopata bağlayıp sırf kıllığına zillerine birkaç kez basmış olabilirim). Elbette değişen bir şey olmadı, hatta son seferinde E.T. kapı deliğinden bakmasına rağmen kapıyı açmaya tenezzül bile etmedi.
Ve beklenen felaket… 4-5 uyarının ardından zincirlerimden kurtuldum ve suratım kırmızı-mor hatta mor ötesi bir renk almış halde hışımla yukarı çıktım. Bu renge rağmen yine de küfretmemiş olmama şaşırıyorum ama avazım çıktığı kadar bağırdım, söylendim durdum. Siz seviyesinden sen seviyesine geçtim ve tahmin edin ne oldu? E.T. bana “edepsiz” dediJ Bunca zaman yaptıklarından sonra “edepsiz” damgasını ben yedim! Neden biliyor musunuz? Çünkü üst katımızda da AYIP DENEN BİR ŞEY YOK!
Hikâyemize günlük yaşamın akışından küçük kesitlerle devam edecek olursak, eminim hepiniz kendi hayatınızdan benzer örnekler hatırlayacaksınız.
- Market kasasında arkasında bekleyen 8 kişi varken 4 tane kredi kartını çıkartıp puanlarını öğrenmek isteyen insanda AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR!
- Park etmiş arabanıza çarpıp kaçan arabanın şoföründe AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR!
- Yolcu binmeden aniden kalkıp 100 metre ileride tekrar duracak olmasına rağmen 10 saniyede 60 km hıza ulaşan minibüs şoföründe AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR!
- Siz alt katta dikilirken üst katta misafirlerini geçirip ayaküstü 10 dakika daha kapı önü geyiği yapmak için asansörü tutan adamda AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR!
- Tarihi geçmiş malları mahalledeki devamlı müşterisine kakalamaya çalışan bakkalda AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR!
- Bencilleşmiş, kayıtsız ve saygısız bir toplumda AYIP DENEN BİR ŞEY YOKTUR (AMA UMARIM HALA UMUT VARDIR)!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder